ekdramontas2

 Φίλοι των εκδρομών επιστρέφουμε στις εκδρομικές αναρτήσεις και αυτή τη φορά προτείνουμε ένα όμορφο και άγνωστο προορισμό πολύ κοντά στην Αττική. Πρόκειται για ένα σημείο στη Εύβοια λίγα  χιλιόμετρα μακρύτερα από το πολύ γνωστό προσκύνημα του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου στο Προκόπι. Ακολουθείτε το δρόμο για τα βόρεια του νομού και ταξιδεύετε πλάι στο Παρασκευόραμα σε μια διαδρομή που τα πλατάνια εναλλάσσονται με πεύκα. Στα 4 περίπου χιλιόμετρα μετά το  Προκόπι υπάρχει ένα μικρό εκκλησάκι της Κοίμησης της Θεοτόκου στα αριστερά της οδού για βορά. Στα δεξιά υπάρχει ένας χωματόδρομος που διασχίζει το Παρασκευόραμα και συνεχίζει προς το παλαιό λατομείο λευκόλιθου. Το ορυχείο αυτό που από το 1984 δεν λειτουργεί λόγω της πλήρους εκμετάλλευσης του κοιτάσματος στην περιοχή ήταν αυτό που έδινε δουλεία στα γύρω χωριά και στην ελληνική οικονομία έσοδα. Το τοπίο είχε καταστραφεί και έμοιαζε με σεληνιακό τοπίο γεμάτο κρατήρες. Ένας ακόμα λόγος για το κλείσιμο ήταν ότι οι εκσκαφές είχαν φτάσει πια στον υ

 Φίλοι των εκδρομών και όχι μόνο. Το Παλαιό Φάληρο είναι ένας δήμος σε πολύ καλό γεωγραφικό σημείο της Αττικής. Ο πρώτος δήμος με ακτές που επιτρέπεται η κολύμβηση από το κέντρο των Αθηνών και όμορφη ιστορία. Η ρυμοτομία του σε σχέση με άλλες πόλεις της Ελλάδας πολύ καλή. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να θεωρείτε ένας από τους καλύτερους δήμους της χώρας. Δυστυχώς όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Θα μπορούσε να είναι ο καλύτερος δήμος αλλά οι δημοτικές αρχές από καταβολής δήμου δεν λειτούργησαν με όραμα. Ιδιαίτερα δε τις τελευταίες δεκαετίες που έχω και ιδία άποψη χάθηκαν ευκαιρίες και προγράμματα που θα απογείωναν το δήμο ( ολυμπιακοί αγώνες, κοινοτικά πλαίσια στήριξης, προγράμματα ΕΕ κα). Το μόνο που απογειώθηκε είναι οι τιμές των ενοικίων και το οικοδομημάτων χωρίς να υπάρχει ανάλογη ανάπτυξη και στα δημόσια και δημοτικά πράγματα. Οι δημότες αρέσκονται σε μικρής και πολύ μικρής εμβέλειας έργα και παρεμβάσεις θεωρώντας ότι μέχρι εκεί μπορεί ο δήμος. Τα προβλήματα όμως παραμένουν, αυξάνοντα

 Φίλοι των εκδρομών όπως πολλές φορές έχουμε αναφέρει μέσα από αυτό το ιστολόγιο, υπάρχουν όμορφα σημεία της Ελλάδας με πολύ μικρή προβολή. Αυτό βεβαίως δεν είναι απαραιτήτως κακό. Από τη στιγμή όμως που στην ευρύτερη περιοχή λόγω της μορφολογίας δεν υπάρχει κάτι ανάλογο καλό είναι να αναφερθεί και να γίνει γνωστό. Μιλάμε για τον καταρράκτη της Πέτρας Βοιωτίας. Η εν λόγω περιοχή της Θήβας και του Αλιάρτου είναι κατά βάση πεδινές περιοχές. έτσι είναι δύσκολο να σκεφθεί κανείς ότι σε μια τέτοια περιοχή θα υπάρχει ένας καταρράκτης. Το σημείο αυτό βέβαια δεν είναι στον κάμπο αλλά προσεγγίζεται εύκολα από τον επαρχιακό δρόμο Αλιάρτου - Λιβαδειάς. Στο χωριό Πέτρα ακολουθείτε τις πινακίδες για το χωριό που δεν είναι πεδινό αλλά ημιορεινό με θέα στον κάμπο. Ο δρόμο σε κάποια σημεία είναι στενός αλλά εύκολα προσπελάσιμος. Λίγο έξω από το χωριό υπάρχει ένδειξη για τους καταρράκτες και ο δρόμος γίνεται χωμάτινος. Το πλάτος του είναι αρκετά φαρδύ. Υπάρχουν μάλιστα και δύο σημεία για αναστροφή λεωφ

 Φίλοι των εκδρομών όλες οι εποχές του χρόνου είναι υπέροχες για εξορμήσεις. Το φθινόπωρο όμως έχει μια άλλη γοητεία. Μπορεί αρκετές μέρες να θυμίζουν καλοκαίρι αλλά τα χρώματα της φύσης αν κάποιος μπορεί να τα ξεχωρίσει είναι διαφορετικά. Μια τέτοια διαδρομή έχουμε να προτείνουμε στους φίλους μας και όχι μόνο. Οι λίμνες φυσικές ή τεχνητές έχουν μια ιδιαιτερότητα όλες τις εποχές. Η επίσκεψη σε αυτές είναι κάτι το μοναδικό. Μια τέτοια άγνωστη στο ευρύ κοινό λίμνη θα προτείνουμε. Είναι η μεγαλύτερη τεχνητή λίμνη στη χώρα και δεν είναι άλλη από τη λίμνη των Κρεμαστών. Δημιουργήθηκε το 1965 από το φράγμα που κατασκευάστηκε και συγκρατεί τα νερά των ποταμών Αχελώου, Αγραφιώτη, Ταυρωπού, και Τρικεριώτη. Η πρόσβαση γίνεται οδικώς είτε από την Ευρυτανία είτε από την Αιτωλοακαρνανία από το Αγρίνιο ή την Αμφιλοχία. Η διαδρομή από την Αμφιλοχία είναι ευκολότερη για τον οδηγό και το φθινόπωρο μαγεύεται κανείς από τα χρώματα. Αυτή η διαδρομή συναντά αυτή του Αγρινίου στο χωριό Αμοργιανοί. Λίγο πριν

 Φίλοι των εκδρομών όπως είναι γνωστό η Ελλάδα είναι μια περιοχή που σώζονται τα περισσότερα στοιχεία της μακροβιότερης αυτοκρατορίας που πέρασε από τον κόσμο, της βυζαντινής. Ένας από τους σημαντικότερους και πληρέστερους προορισμούς αυτής της περιόδους είναι ο Μυστράς. Χτισμένος στη λακωνική γη πάνω στο λόφο του Μυζηθρά, στα δυτικά της σημερινής πόλης της Σπάρτης, το 1249 από τον Γουλιέλμο Β το Βιλλεαρδουίνο. Ένα κάστρο για τον έλεγχο της κοιλάδας του Ευρώτα θα αποτελέσει στη συνέχεια την καστροπολιτεία του Μυστρά. Το 1259 μετά την μάχη της Πελαγονίας θα περάσει το κάστρο στα χέρια των Ελλήνων και θα αναπτυχθεί μια πόλη με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που κατοικήθηκε μέχρι το 1953 όταν έφυγαν και οι τελευταίοι κάτοικοι του αφού από το 1921 είχε χαρακτηριστεί από το ελληνικό κράτος ως προέχον βυζαντινό μνημείο. Ήδη από το 1834 είχε ζητηθεί η μετακίνηση των κατοίκων του στη νέα πόλη της Σπάρτης που όχι άδικα είναι από τις καλύτερα ρυμοτομημένες πόλης της Ελλάδας. Η πρόσβαση στο Μυστρά είνα